Terbiye edilmiş olan inanç; tevhitleşir. İbadetleşir. Dünya ve ahiret esenliğinin kapılarını açar. Terbiye edilmemiş inanç; şirkleşir. Şeytanlaşır. Doğru yolun üzerinde bekler, insanı şaşırtmak için çabalar. Kişiyi, cehenneme yönelten kötü arkadaşı olur. Terbiye edilmeyen sevgi, edepsizliğe; terbiye edilmeyen korku da; zillete dönüşür. Terbiye edilen sevgi, muhabbete; terbiye edilen korku ise; takva ve huşuya dönüşür. Muhabbetin de, huşu ve takvanın da mayası terbiyedir / eğitimdir. Islahtır. Fıtrata dönüştür. 

Sevginin zıddı korkudur. Sevgi için söylediklerimizi, korku için de söylememiz mümkündür. Vahyin eğitiminden geçmiş olan korku; insana onur, şeref ve izzet kazandırır. Vahyin mektebinden kaçmış, sınıfta kalmış, eğitimsiz korku; kullara kul eyler insanı.  Sevgi de, korku da Âdemoğlunun sınavı. Bütün nimetleriyle olduğu gibi verdiği bu güzel duygularla da kullarını deniyor Rabbimiz. 

Taneli bitkilerin tohumuna “habbe” dendiğini bilirsiniz. Çoğuluna da hububat deniyor. Bu adı Rabbimiz veriyor. Neden habbe de, başka bir şey değil? Habbe ne demek? Sevgi demek. Şefkat, merhamet. Acımak, korumak, esirgemek demek.

Sevgiyle düşüyor tohum toprağa. Toprağın koynunda sevgiyle olgunlaşıyor. Sevgiyle göz açıyor gün yüzüne. Sevgiyle büyüyor. Sevgi emzirerek büyütüyor meyvesini kucağında. Yeni yetişen tohum da habbe oluyor.    

Tohum, toprağın bağrına sevgiyle düşer, sevgiyle büyür de; insan sevgiyle, şefkatle, merhametle büyümez mi rahimde? “Rahim” adını da Rabbimiz veriyor. Neden rahim de, başka bir isim değil? Rahim ne demek? Rahim de; merhametli, şefkatli, seven, acıyan, koruyan, esirgeyen demek. İnsan, daha dünyayı tanımadan; rahim ananın kucağında dokuz ay sevgi ve merhamet eğitimi alıyor. Sevgiyle, merhametle yoğruluyor mayası. Bu terbiye ile olgunlaştıktan sonra dünya hayatı başlıyor.    

Allah’ın en ön plana çıkan isimleri: Sevgi, şefkat, merhamet ve esirgemektir. Allah, sevgiyle yaratıyor bütün yarattıklarını. Ve bütün yarattıklarının fıtratlarının merkezine sevgiyi yerleştiriyor. İnsanların da, hayvanların, bitkilerin ve diğer varlıkların da en önemli ortak özellikleri sevgi ve şefkat olsa gerek. Sevgiyle içtiğiniz su, sevgiyle baktığınız gül bile gülümser size. Civcivlerine sevgisi olmasaydı; onları korumak için kediye, köpeğe -ölümüne- saldırır mıydı tavuk?  

İnsanların fıtratlarında bulunan sevgiyi köreltirseniz; insanlığını köreltirsiniz. Geriye acımasızlık, vicdansızlık, kin, zulüm ve vahşet kalır. İşte o zaman haksızlıklar çoğalır, şehirler bombalanır, evler yıkılır, cehenneme döner yurtlar, yuvalar. O zaman kimse duymaz görmez anaların, çocukların feryatlarını, babaların sessiz akan gözyaşlarını. Denizlerde, sahillerde masum kadın ve erkeklerin, bebeklerin cesetleri toplanır. 

Sevgi olmasa, merhamet olmasa neye yarar insan? Dünya neye yarar? Tadı kalır mı hayatın?

İnançları, düşünceleri, bilgileri, kültürleri, sanat ve edebi eserleri… (Edebiyat: Edepten türemiş bir kelimedir. Edepli, terbiyeli demektir.)   Bütün fiilleri iki kısma ayırabiliriz: Vahyin okulunda eğitilmiş / terbiye görmüş olan ve eğitilmemiş, terbiye görmemiş olan.