Bunca ders, seminer, sohbet, vaaz, hutbe, nasihat, tebliğ, tavsiye, eğitim, irşad, basın-yayın, gayret devam ederken acaba bu toplumun rengi niçin değişmiyor? Yoksa bir usul hatası içinde miyiz? Sözü önce kendimize yöneltmemiz gerekmiyor mu? Hep üçüncü şahıslar üzerinden mi söylemlerimizi sürdürmemiz icap ediyor. Sanki nasihate, ıslaha, irşada, uyarılmaya, terbiye edilmeye muhtaç olanlar hep başkaları…

Sanki kendimizi unutuyoruz… Kendini unutanın helak olacağını hesaba katmıyoruz… İddialarımız ile uygulamalarımız arasında ki tutarsızlığı fark etmiyoruz… Yapmayacağımız şeyleri söylemenin yaman çelişkisinden kurtulamıyoruz… İnsanlara iyiliği emrederken kendimizi unutuyoruz… Kaldı ki Kitap’tan sürekli tefsir dersleri yapıyoruz… İddia sahibi Müslümanlar olarak iç tutarlılığımızı yitiriyoruz… İnandırıcı olmaktan uzaklaşıyoruz… Habire öğüt verirken örnek olamıyorsak sözün gücü kalmıyor…

İçinde yaşadığımız toplumda İslam’ı temsil ve tebliğ etme durumunda olan bizlerin yüzleşmekten çekindiğimiz ve geciktiğimiz bir gerçeğimiz var; okurken, anlatırken, düşünerken, değerlendirirken hep ötekiler üzerinden hareket ediyoruz…

Kendimizden başlayarak güzel bir örnekliği yeterince sunamadığımız için sorunlarımız bir türlü bitmek bilmiyor…

Bunca ders, seminer, sohbet, vaaz, hutbe, nasihat, tebliğ, tavsiye, eğitim, irşad, basın-yayın, gayret devam ederken acaba bu toplumun rengi niçin değişmiyor? Yoksa bir usul hatası içinde miyiz? Sözü önce kendimize yöneltmemiz gerekmiyor mu? Hep üçüncü şahıslar üzerinden mi söylemlerimizi sürdürmemiz icap ediyor. Sanki nasihata, ıslaha, irşada, uyarılmaya, terbiye edilmeye muhtaç olanlar hep başkaları…

Kendinizi unutmadan, atlamadan, ihmal etmeden, içe yönelik dokunuşlarla bir davet dili yakalayamadık…

Üstümüze almadan konuşursak sonuçta üstenci bir dile mahkûm oluruz…

Eleştirilmesi, sorgulanması, suçlanması, yargılanması, cezalandırılması gerekenler hep başkaları olmaya başlar…

Hedef kitle ile aramızdaki makas gittikçe büyüyor…

Mürşitler müstağnileşmeye hatta ermiş, kurtulmuş, müjdelenmiş psikolojisine girmekten kurtulamazlar…

Sanki kendimizi unutuyoruz… Kendini unutanın helak olacağını hesaba katmıyoruz… İddialarımız ile uygulamalarımız arasında ki tutarsızlığı fark etmiyoruz…

Yapmayacağımız şeyleri söylemenin yaman çelişkisinden kurtulamıyoruz…