İnsanın iflas ve ifsadının israfla olduğunu unutuyoruz… Marka, moda, makam, mevki, mal ve mülkten medet umar hale geldik… Konformizm, kaide, kural, kriter, kutsal tanımıyor… İnsan kendine bir sınır koymadığı için piyasanın kurbanı oluyor… Zamanla bu durumdan keyif alıyor…

İnsan gerçekten ilginç… İstekleri bir türlü bitmek bilmiyor…

Hatta ilk insan cennet ortamında bile ebedilik arzusu ile yasak ağaca uzanmaktan kendini alıkoyamıyor…

İnsanın içini kemiren kazanma tutkusu ve kaybetme korkusu sanki tüm zamanların en zor sınavı…

İnsan ihtiyaçlar ile ihtiraslar arasında sıkışıp kalmış…

İşte insanın dengesini bozan itidal ve istikamet imtihanını zora sokan bu alandır…

Toplum kontrolden çıkıyor…

Haz, hız ve hırs sarmalında insan sefil ve savunmasız…

İnsanın saf yaşamını hedef alan kapitalizm, insanı doğal mecrasından koparıp tüketimin nesnesi kıldı…

Tükettikçe tüketen bir topluma dönüşüyoruz…

Ruhsal açlığımızı daha çok harcayarak doyurma çabasındayız…

İnsanın eşya ile kurduğu yoğun ilişki insanın özgünlüğüne ve özgürlüğüne zarar veriyor…

Modern dünyada kapitalizm bizi kendi halimize bırakmıyor… Kendine alternatif olabilecek her şeyi ambalajlayıp ticari ürüne dönüştürüyor… Bu pazara yatkın ruh halimizle bizler de ‘’dahası yok mu?’’ demeye başlıyoruz…

Halimize göre, inandığımız hakikate göre yaşamak değil, her hâl ve şartta lüks ve israfı normalleştirme yoluna gidiyoruz…