Biliyoruz ki, her şey yüce Allah’ın tasarrufu altındadır… Biz tedbirimizi alır, teşebbüste bulunur, ilahi takdire boyun eğeriz… Önce tedbir, sonra tevekkül, hepsinin üzerinde takdiri ilahinin olduğuna iman ederiz… Sebeplere riayet, sonuna kadar gayret, daha sonrasında tevekkül ile yaşamın hakkını veririz… Sebepleri ve gayretleri mutlaklaştırmadan, determinizme kapı aralamadan, ilahi denetime kendimizi bağlarız… Gayreti elden bırakmadan, acziyetimizi idrak ile külli iradeye boyun eğeriz…

Kaygı, korku, kuşku, kararsızlık, karamsarlık gibi kusur ve krizlerden kurtulmak için tevekküle muhtaçtır… Şeytani vesveseleri, nefsi endişeleri, beşeri evhamları atmada tevekkül birebir tedavi edicidir… Panik atak, stres, depresyon, melankoli gibi pek çok psikolojik hastalığın iksirli ilacı tevekküldür… Kaygıların kıskacında kıvranan kullar, Allah’ın korumasına şiddetle muhtaçtırlar… Ruh sağlığı, iç huzuru, kalp itminanı için bulunmaz bir dinamiktir… Tevekkül tek kelime ile bir “psikoterapi” dir…

İzah ve idrakte sıkıntı yaşadığımız temel kavramlarımızdan biri de kuşkusuz tevekküldür.

Bağlamından koparılan, anlam kaymasına maruz kalan bu konu akide kapsamında ele alınacak kadar bir öneme sahiptir…

Şimdilerde tembelliklerini tevekkülle temellendirmeye çalışan bir ümmetin hazin öyküsüne tanıklık ediyoruz…

Yanlış tevekkül anlayışından dolayı olsa gerek, İslam dünyasının sefalet ve esareti bir türlü bitmek bilmiyor…

İradesiz, iddiasız, idealsiz, her şeyi Allah’tan bekleme çelişkisi, çarpıklığı, çaresizliği aynı zamanda çözümsüzlüğünde sebebi oluyor…

Tedbirsiz, temkinsiz tutumlarımızı tevekkülle, bir yaşam biçimine dönüşen tembelliğimizi kaderle kamufle etmeye çalışıyoruz…

Kaytarma, zavallılık, zillet, hazıra konma kolaycılığı sorunlu bir kulluğun göstergesidir…

Dalkavukluk, yalakalık, dilencilik, minnet, dini doğru anlamamanın yansımasıdır…

Bu durumda doğru bir tevekkül tanımına ihtiyacımız var.

Müminin Allah’a olan sonsuz güveninin adı tevekküldür…

Zaten “mümin” kelimesi Allah’a güven anlamını içermiyor mu? Allah’a güven duygusu zedelenince insan kendini ne toparlayabilir ne de taşıyabilir…