İnsanın kemale erebilmesi için iffetli yaşaması zaruridir. İffetli yaşamak, insanın şanındandır. Erkek-kadın fazilet timsali olmalıdır. Maalesef bugün kadın bir vitrin malzemesi olarak kullanılmakta. Cenab-ı Hak kadının fazilet timsali olmasını, toplumun temeli olan ailesine numune olmasını istiyor. İffetini kaybetmek, insanlık haysiyetini zayi etmektir. Diğer mahlûkatla aynı seviyeye düşmektir. Bu bakımdan ahlâk ve namus, bütün ahlâkî faziletlerin can damarıdır.

“Onlar ki namazlarını huşû ile kılarlar.” (Müminûn, 23/2)

Kalp ve beden ahengi içinde kılarlar. Kimin huzurunda olduğunu fark ederler. Bir devlet reisinin, bir devlet makamında birisinin önüne gitsen, önünü ilikliyorsun. Ne düşüneceksen onu bir tasavvur ediyorsun. Ona göre hitap ediyorsun.

Bu ise, namaz; Allah’ın huzuruna geliyorsun. Cenab-ı Hak:

“…Secde et ve yaklaş.” (Alak, 96/19) buyuruyor.

Kalp ve beden ahengi içinde, seni fahşâdan-münkerden koruyacak bir namaz istiyor Cenab-ı Hak. Namaz çok mühim.

Evlâtlarımızı ufak yaşta alıştırmamız lâzım. Alıştırmazsak, yarın zor olur bize. Nerede zor olur? Bugün evlât erken ölür, baba erken ölür; bir matem kaplar. Fakat esas matem, orada/ahirette olacak. Orada:

“Onlara merhametli Rabbin söylediği selâm vardır.” (Yâsîn, 36/58)

Cennetliklere;

“Siz buyrun Cennet’e!” denilecek.

Öbürlerine de;

“Mücrimler bu tarafa; siz Cehennem yolcususunuz!” denilecek. O zaman en yakın, birbirinden ayrılacak. En büyük hüsran orada olacak. Biri Cennet’e girerken, öbürü de ateşe girecek.

Onun için evlâtlarımız, Allah’ın emaneti. Eğer bir baba, bir anne, evlâdına dikkat etmiyorsa, onu gelişigüzel, uydum kalabalığa, aman dünyalık istikbâlini alsın da kimseye muhtaç olmasın vs… derse, Allah’ın yardımını, Allah’a kul olmayana Allah da yardımını keser, felâket başına gelir. Ana-baba da ondan mesul olur. Onun için evlâdı…

“…(Ve o kullar): Rabbimiz! Bize eşler bağışla!..” (Furkân, 25/74) buyruluyor. “Zevceler/hanımlar” buyruluyor.

“Göz nuru” olacak, ondan yetişen evlât da göz nuru olacak.

Ondan sonra gelen ayet:

“Onlar ki boş ve yararsız şeylerden yüz çevirirler.” (Müminûn, 23/2)

Maalesef en çok kıymeti bilinmeyen, zamandır, boş zamandır. Onun için bilhassa ayetlerde, Cenab-ı Hak muhtelif ayetlerde kıyamet hayatından mesajlar bildiriyor bize.

Ne gibi mesajlar bildiriyor?

“Keşkeler!” buyuruyor. “Ah keşke!” buyuruyor.

“Yüzleri ateşte evirilip çevrildiğinde: Eyvah bize! Diyecekler, keşke ibadet etseydik, Peygamber’e de itaat etseydik! derler.” (Ahzâb,33/ 66)

Yine ahirete hazırlanmak. Oranın pişmanlığı…

“Keşke şu hayatımdan bir şeyler gönderseydim, diyecek.” (Fecr, 89/24) Gaflet ve nedamet. Gafleti ve nedameti bertaraf edebilmek…

Yine bu, kötü arkadaş için; “keşke” diyecek:

“…Benimle senin aranda doğu ile batı arasında bir mesafe uzaklık olsaydı. Ne kötü bir arkadaşsın sen, der.” (Zuhruf, 43/38) Beni kötü yola götürdün, beni ifsâd ettin…

Kendimize dikkat edeceğiz, evlâtlarımıza dikkat edeceğiz.

Velhâsıl çok uzun ayetler var. Son pişmanlık gelmeden, yani ahiret pişmanlığı, kabir pişmanlığı gelmeden bu “keşke”lerden kurtulabilmek.

Onun çaresi ne?

–Salihlerle beraber olmak:

Cenab-ı Hak:

“…Allah’tan korkun, salihlerle beraber olun.” (Tövbe, 9/119) buyuruyor.

Efendimiz; boş zaman olmayacak bir müminde. Onun için: “Bugün bir yetim başı okşadınız mı? Bugün bir aç doyurdunuz mu? Bugün bir hasta ziyaretinde bulundunuz mu? Bir cenaze teşyiinde bulundunuz mu?” (Bkz. Müslim, “Fedâilü’s-Sahâbe”, 12)