İşte şimdi O’na (sav)ümmet olmak ile şereflenen Ehl-i Beyt’in sevdalıları farklı coğrafyalarda Muhammed Ümmetinin şeref ve haysiyeti için yeryüzünün en zalim ve gaddar güruhları ile savaşıyorlar. Bin dört yüz yıl sonrasında sahabe şuuru ile izzet ve şereflice ölmeyi, zillete mahkûm olarak yaşamaya tercih ediyorlar.

O (sav) Bedir’deydi. Kur’an Bedir’e yevmü’lfurkan diyordu. Furkan günü, ayrışım günüydü. Hak ile batılın, yalan ile gerçeğin, iman ile inkârın birbirinden tamamen ayrıldığı gün. Eşit güçlerde olmayan iki ordu karşılıklı saf bağlamıştı.

Ordunun komutanı çadırında ridası omuzlarından düşercesine dergâh-ı Ahadiyet’e haykırıyordu: “Allah’ım bana vaadini (zaferini) ulaştır. Allah’ım bana vaadini (zaferini) eriştir. Ya Rabbi! Eğer İslam’ın ehlinden olan şu küçücük cemaati helak edersen (mağlubiyete uğratırsan) yeryüzünde senin ismini yüceltecek hiç kimse kalmayacak!” ( Müslim,”Cihad”, 58; Ebu Davud, 2960)

O (sav)Uhud’daydı. Uhud sarp yokuştu. Söz dinlenmemiş, okçular ayneyn tepesini terk etmiş, inkâr cephesinin süvarileri bu fırsatı çok iyi değerlendirerek, arkadan Müslümanları kuşatmışlardı. Önce Seyyidina Hamza yıkılmıştı, Uhud’un eteğinde. Sonra aşk abidesi Musab. Kanlar dökülmüştü, dişler kırılmıştı. Her şeye rağmen bir ses yankılanıyordu, tüm rahmet ve içtenliği ile… Diyordu ki: “Allah’ım! İnkâr eden şu kavmimi bağışla. Çünkü onlar beni ve gerçekten hakikati bilmiyorlar” (Buhari, 1452; Müslim, “Cihad”, 104 )

O (sav)Hendek’teydi. Bölgenin tüm düşman güçleri bir araya gelmişlerdi. 24.000 kişilik bir ordu ile Medine’ye doğru yola çıkmışlardı. Komutan askerleri ile istişare etmiş, İranlı Selman’ın görüşünü kabul etmişti. Şimdi tüm canlar hep birden aynı heyecan ve coşku ile kazmalar sallıyorlardı.