Günah kanıksandıkça önce kalbin katılaşması başlar… Kalp huşu ve haşyetini yitirir… Kasvet ve gaflete yenik düşer… Korkular, kaygılar, kuşkular çepeçevre kalbi kuşatır… Karamsarlık, kötümserlik ruh dengesini alt üst ediverir… Kararan kalpler vahyin ışığından nasipsiz yaşamaya başlar… Hakeza işlenen günah akla da zarar verir… Aklın ziyasını söndürür…

Günahlarımızdan dolayı değersizleştik, devranımız tersine döndü… Sözümüzün gücü kalmadı… Yüreklere dokunamaz olduk… Temsiliyet ve tebliğimize gölge düştü… Dualarımızın kabulü de gecikti… Dahası imanın tadını kaybetmeye başladık… İbadet ağır geliyor, kardeşlik çekilmez oluyor, insanlık tarafımız da hızla tükeniyor… Normalleştirdiğimiz günahlar bizi anormalleştiriyor…

Günahların gün geçtikçe estetize edildiği günlerden geçiyoruz… Günah severliğin prim yaptığı günlere kaldık adeta… Önceleri gizlenilen, saklanılan, utanılan günahlar şimdilerde izhar ve ifşa ediliyor…

Öyle ki gün geçtikçe günahlar toplumsallaşıyor, normalleşiyor ve yasallaşıyor… Günahla barışık olma pervasızlığı sınır tanımıyor…

İster istemez sormak durumundayız; bu gidiş nereye?

Günahsız insan ve toplum tasavvurumuz yok… Ancak günah işlemede ki bu cüret ve cesaret insanı kaygılandırıyor… Hatta günah işlemekle kalınmıyor günah savunuculuğu devreye giriyor… Günahta gelinen yeni aşama âdeta nefs-i emmare imparatorluğunun, egemenliği altında ve ezik ve silik kalan kullara dönüşüyoruz…

Peki, günahlar kanıksanırsa sonuç nereye varır? Uhrevi boyut üzerinde şimdilik durmayacağım, yaşanagelen mevcut yaşamımız üzerindeki etkilerine değinmek istiyorum…

Günah kanıksandıkça önce kalbin katılaşması başlar… Kalp huşu ve haşyetini yitirir… Kasvet ve gaflete yenik düşer… Korkular, kaygılar, kuşkular çepeçevre kalbi kuşatır…