Eğitim bir medeniyet meselesidir. Medeniyet iddiaları ve rüyaları üzerine bina edilen bir eğitim sistemi, güçlü tohumlar eker toprağa. Tohumlar, yeşerir, meyve verir, hayat sunar topluma ve insanlığa her alanda çığır açacak öncü kuşaklar yetiştirerek... Eğer eğitim sistemi, her alanda çığır açacak öncü kuşaklar yetiştiremezse, toplumun mezarını kazmaktan başka bir işe yaramaz!

Eğitimi çöken bir toplum, solar, yönünü, yörüngesini yitirir, yolunu şaşırır, zihnen köleleşir. Gençliğini ihmal eden, kaybeden bir toplum, geleceğini kendi elleriyle imha eder, yok eder. Kültürünü yitiren, yeniden üretemeyen bir toplum, epistemik kölelere dönüşür, celladına âşık tasmalı çekirgelerden geçilmez. Medyada varlık gösteremeyen, kültürünü medyayla yeniden üretemeyen toplum, mankurtlaşmaktan ve çağın dışına atılmaktan kurtulamaz. Şehirlerini yitiren bir toplum şiiri bitirir, şuurunu yitirir.

Geleceğimizi belirleyecek mahşerin beş atlısı olarak adlandırdığım beş alan var. Bu beş alanın buluştuğu ortak ama hayatî bir nokta şu: Hepsinin öznesi de insan. Hepsi de, bir toplumun ruh macerasını yaşadığı, yaşattığı imkânlar, alanlar, dünyalar...

Eğitim, bir toplumun insan yeşerten bahçesidir.