Bir okulda sıradan bir dersin muallimi olmakla Peygamber (sav)’in vekili durumunda olmak aynı değildir. Caminin mihrabındaki hoca efendi muhteşem bir makamı işgal etmektedir. Ulviliği kadar ağırlığı olan bu makam, makamın asıl sahibi itibariyle gayet ciddi tutulmalıdır. Vaktinde mihrapta bulunmakla yetinilemeyecek kadar önemli tutulmadıkça hakkı verilemez.

Bu zamanı yaşayan ve bu zamanın nesline konuşan her kimse o, muhakkak bu zamanın dilini ve imkânlarını kullanmalıdır. Şeriatımızın çizgisini muhafaza etmek kaydı ile bu zamanın dilini konuşmak, bu zamanın insanını bilerek hitap etmek vaz geçilemeyecek bir şart olmalıdır. Zira verilen emekler, insanların anladıkları dilin dışında kalındığı sürece boşa gidebilir. Bu ise dinimiz adına bir kayıp olacaktır.

Ümmet olarak, insanın bu dünyadaki son gününe kadar varız. Dinimiz ve Peygamberimiz (sav) de ahir zamana kadar bakidir. Peygamber (sav)’in bisetinden son saate kadar gelecek bütün insanlar Müslüman olmak veya olmamak gibi bir tercih karşısında olacaklardır. Bütün insanların peygamberi Muhammed (sav) dir. Dinleri de İslam dinidir.

Peygamber Efendimizin dünyada bulunduğu döneminde insanlar onu bulmak zorunda idiler. O Rabbine gittikten sonra ise insanların Peygamber (sav)’e bağı devam edecektir elbette ama o bağ onun dinini öğrenen ve öğreten âlimler kanalıyla olacaktır. Âlimler ve onların boşluğunu dolduran “hoca” ismiyle bilinenler, şeriatımızın ilmine talip olup talebelikle anılanlar, Allah’ın bir vesile ile Peygamber (sav)’in davasını sürdürmekle müşerref kıldığı herkes görevli olacaktır. Peygamber (sav) ne ile görevli idi ise bunların hepsi o görevin sahibi olmak zorundadırlar. Kıyamet vaktine kadar bütün insanlığın hidayet kaynağını bulmasına yardımcı olmak görevleridir.