Zaman, soyut bir kavram olduğu için çocuklar tarafından yetişkinlik dönemine kadar tam olarak anlaşılamaz. Birçok araştırmacıya göre; çocuklarda zaman algısı 5-12 yaş arasında gelişmektedir. Çocuklarımızla kurduğumuz ilişki biçimimizle, onlara zamanı kullanma konusunda ne kadar erken yaşta farkındalık kazandırırsak, onların kendilerine bahşedilen ömrü bereketli bir şekilde değerlendirmelerine o kadar yardım etmiş oluruz.

Zaman planlaması yaparken ve bu konuda çocuklarımıza rehberlik ederken dikkat etmemiz gereken en önemli noktalardan biri, yapmak zorunda olunan şeyler için bir öncelik sırası oluşturmak. Böylelikle gün içinde önemli olan ve önemsiz olan işlerin ayrılacağı zaman, ortaya çıkmış olur.

Nefes aldıkça eksilen insanın, birbiri ardına gelen her gece ve gündüzde kendini bekleyen sona doğru biraz daha yaklaştığını biliyoruz. Kişinin kendisine biçilen bu ömrü imar etmesinde ise zamanını değerlendiriş şeklinin çok önemli olduğunu görüyoruz. Durdurulamayan, dondurulamayan ve bekletilip sonra kullanılamayan zamanı kullanma biçimine göre insanı tanımlayabiliriz. Çünkü kişi, zamanı kullanma şekline göre bir hayat tarzı benimsiyor. Kişinin kendi kendini yönetme becerisinin altında yatan genelde onun zamanla olan ilişki biçimidir. Herkese adaletli bir şekilde dağıtılan zamanın kıymet derecesini ise onun nerede ve nasıl kullanıldığı belirliyor.

En değerli hazinemiz ve dünya/ahiret hayatı için en büyük sermayemiz olan zamanı, çoğu zaman kıymetini bilmeden döke saça kullanabiliyoruz. Sonucunda bizi bekleyen şeyse tamamlanmamış işler ve “Ben hiçbir şeye yetişemiyorum”, “Zamanım yok” serzenişleri oluyor. Zaman sessiz bir testere gibi ömrü tüketirken, onun farkına varıp belki de onunla yarış haline girip hayatımızı yağmalamasına müsade etmemeliyiz. Bu yazımızda, “Biz anne babalar çocuklarımıza zaman yönetimi konusunda acaba nasıl yardımcı olabiliriz?” sorusuna cevap arayacağız.