Açık havada, büyük bir coşku ve heyecan ile kılınan bayram namazı, sonraki zamanın hepsini müspet yönde etkiler, bayram o günün insanın hayatında hava boşluğu olan bir zaman dilimine dönüşmez; sevinç, coşku, heyecan hatta eğlence ile birlikte yine Allah’ı memnun etme fırsatına dönüşürdü. Bugün halen birçok İslam ülkesinde devam eden bu uygulama, katılanların malumu olduğu üzere insan üzerinde çok olumlu tesirler uyandırmaktadır.

Allah Rasülü (sav)binleri aşan kalabalıkla namazı eda ettikten sonra orada bulunan cemaat ile bayramlaşmaya başlardı. O güzide topluluk bir yandan Efendimiz ile diğer yandan birbirleri ile musafaha yapar, samimiyet ve hiçbir beklenti içerisine girmeden günahlarının affına sebep olabilecek bir ihlâs ile bayramlarını tebrik ederlerdi.

Rabbimize binlerce hamdolsun ki, rahmet, mağfiret ve azat ile müjdeli bir ay olan ramazanı idrak ediyoruz, yine büyük bir lütuf ve ikram olan bayrama erişeceğiz inşallah. İnşallah ramazanı hakkı ile ihya ediyoruzdur; inşallah ramazan ömrümüzün kalan tüm aylarına etki edip, onların imamı olur.

Ramazanın imamiyeti yani önderliği, ömrümüzü ramazanlaştıracağı gibi, akıbetimizi de bayramlaştıracaktır. Sonu bayram olanlardan olma duası ile bir bayram günü yolumuzun yegâne rehberi olan Efendimizin (sav) nasıl bayram yaptığını beraberce öğrenmeye çalışalım.

Bayram Allah Resulü’nün (sav)hayatına oruç ile birlikte, yani Hicretin 2. senesi giriyor. Birçok hadis kitabımızın aktardığı rivayetlere göre o yıl Efendimiz (sav)Medine halkının yılda iki bayram kutladıklarını görür. Bu bayramların ne olduklarını sorar, onlarda: “Ya Rasülullah! Bunlar öteden beri bizim kutladığımız nevruz ve mihrican bayramlarıdır” derler.

Efendimiz (sav)işte o gün bir müjde vererek; “Allah sizin için o iki gününüzü daha hayırlı iki günle, kurban ve ramazan bayramları ile değiştirmiştir” diyerek, bayramları o günün insanın gündemine koymuştur. O günden sonrada artık Müslümanlar haftalık bayramları olan Cuma günü dışında senede iki kez bu bayramları ihya etmeye çalışmışlardır.