Kurban kurbiyet içindir… Kurban, kişiye ne için kurban olması gerektiğini öğretir… Kurban kesen kulun kalbi duruşu önemlidir… Geri planda selim bir kalbin devrede olması esastır… Allah’ın adını anarak kestiğimiz kurbanı riya ile kirletmemek lazım… Mesele sadece bir hayvanı boğazlamak olsaydı o zaman kasaptan ne farkımız kalırdı? Bize Allah’a ulaşacak ve bizi O’na ulaştıracak kurbanlar lazım…

Alkışlayanımız çok olabilir, adımız ve şanımızla dillere destan, gönüllere sultan da olabiliriz… Ama unutmayalım ki, tüm bunlar dünyevi değerlendirmelerdir… Allah katındaki değer ölçüsü ise sadece takvadır…

Kurban günlerindeyiz… Bakalım kalan günlerimizi “kurban bilinci” ile yaşayabilecek miyiz?

Kurban kesenler kurban olmanın farkına varabilecekler mi?

Kurbanı hangi kaygılarla keseceğiz?

İnsanların kınamasından kurtulmak için mi? Kıvanç için mi? Dostlar pazarda görsünler hesabına mı? Mahalle baskısından dolayı mı? Adet yerini bulsun diye mi? Gelenek ve göreneğin gölgesinde kalarak mı?

Bizden istenen kurbanın niteliğini biliyor muyuz?

İşte adını anarak kestiğimiz kurbanın kabul şartını Allah bize şöyle açıklıyor:

“Onların (kestiğiniz kurbanların) ne etleri, ne de kanları Allah’a ulaşır. O’na ulaşan tek şey kalplerinizdeki takvadır. O, bu hayvanları size amâde kıldı ki, sizi doğru yola eriştirdiği için O’nun yüceliğini ilan edesiniz. Öyleyse güzel davrananları müjdele.” (Hac, 22/37)

Evet, ibadetlerin ruhu takvadır…

Bu fiilleri örf ve adetten, tören ve şölenden çıkaran takvadır…