Teknoloji geliştikçe, insanın insanî yetileri geriledi. Teknoloji geliştikçe, insanın köklü, kalıcı, evrensel değerleri, değersizleşti, buharlaştı, anlamsızlaştı. Teknoloji geliştikçe, mekândaki ve zamandaki hareketi sınır tanımadı, uzaylara kadar ulaştı insan ama kendine ulaşamadı. Demek ki, Heidegger, teknolojiyi boşuna “vahşî canavar” olarak tanımlamamıştı!

Bütün sınırların ortadan kalktığı bir dünyanın ortasındayız. Yırtıcı bir dünya bu. Kaotik. Barbar. Güçlünün haklı, haklının güçsüz olarak görüldüğü ilkel bir dünya.

Dün, modernliğin başlangıçlarında geliştirilen ve insanın dış dünyasında hâkimiyet kurma kaygısıyla geliştirilen savaş teknolojileri vardı.

Bugün insanın iç dünyası, zihin dünyası, arzuları üzerinde hâkimiyet kurma kaygısıyla geliştirilen sanal ben-teknolojileri, duygu-teknolojileri, haz-teknolojileri var artık.

Yüksek teknoloji çağında “ilkelliğin” zirvesine ulaştı insanlık: Duyma ve düşünme melekelerini yitirdi. Sınırların ortadan kalktığı bir dünyada, dünya vatandaşı oldu, ölçek büyüttü, hareket ve yaşama alanı yer-küreye yayıldı oldu ama ufku daraldı: Hız, haz ve ayartı insanın kendi üstüne kapanmasına, duyma, görme ve düşünme melekelerini yitirmesine yol açtı.

Teknoloji geliştikçe, insanın insanî yetileri geriledi.

Teknoloji geliştikçe, insanın köklü, kalıcı, evrensel değerleri, değersizleşti, buharlaştı, anlamsızlaştı.

Teknoloji geliştikçe, mekândaki ve zamandaki hareketi sınır tanımadı, uzaylara kadar ulaştı insan ama kendine ulaşamadı.

Demek ki, Heidegger, teknolojiyi boşuna “vahşî canavar” olarak tanımlamamıştı!

Teknoloji, insanın araçlara hâkim olma güdüsünün eseri ama gelinen noktada insan teknolojinin ve barbarlaştırıcı, insanlığı, dünyayı yok edebilecek kadar yıkıcı, barbar özelliklerinin esiri.

Tek bir dünya var karşımızda: Küre: Yer-küre. Her şey yerkürede cereyan ediyor aynı anda. Ama herkes yerini (ve kendine özgü hususiyetlerini ve özelliklerini, hâssalarını ve hassâsiyetlerini) yitirme tehlikesiyle karşı karşıya.