Sevgi insanoğlunun en asil ve en aziz erdemlerinden biri olduğu gibi aynı zamanda onun en sarsıcı ve en muhataralı sınav alanlarından da biridir… Hatta sahih bir kulluğun en sağlam boyutu sınırlarını Allah`ın belirlediği bir sevgidir…

Bugün Modernizm üzerinden gelen sevgi sömürüsü, Kapitalist sistemlerin besleyici en güçlü damarı… Sevgi istismarı o kadar güçlü ki birçok isyanın, haramın, kirliliğin, pisliğin, pespayeliğin pazarlanması sevgi üzerinden estetize ediliyor… Çıkara, şehvete, hazlara, kodlanmış sevgiler değer, doğru, ahlak, iffet tanımıyor… Sevgi, karargâhı olan kalbi terk etti, ayağa düştü… Ruhun elçisi olan sevgi gitti, hevanın habercisi olan sevgi türedi…

İnsanoğlunun ilk gününden bu güne kadar her gün tekrarlanan beş harften oluşan “sevgi” kelimesinin sırrı nedir acaba? Sevgi bu gücünü nereden alıyor? Karşı konulamaz çekim gücünü neye borçlu?

Zamanın yok edemediği en fıtri duygu… Sevmek sadece insana has bir haslettir… Ancak sevginin hakkını vermek her insanın harcı değildir… Aslında sevgi bir iddiadır, her iddia gibi, bu iddia da ispat ister…

Sevgi insanoğlunun en asil ve en aziz erdemlerinden biri olduğu gibi aynı zamanda onun en sarsıcı ve en muhataralı sınav alanlarından da biridir… Hatta sahih bir kulluğun en sağlam boyutu sınırlarını Allah`ın belirlediği bir sevgidir…

“İnsanlardan kimi de vardır ki, Allah’tan başkalarını O`na denk tutar (eş koşar) onları Allah’ı sever gibi severler. İman edenlerin ise Allah’a olan sevgisi daha kuvvetlidir…” (Bakara, 2/165)

Bu ayet-i kerime muhabbetin uluhiyet ve ubudiyet boyutuna vurgu yapmaktadır…

Anlaşılan o ki; her ne olursa olsun Allah gibi sevmek şirktir…

Allah için sevmek sevaptır…

İnsanlık tarihi boyunca birçok şirkin, sapkınlığın menşeinin sevgi olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz…

Allah’a rağmen bir sevgi, hüsran ve hicrandan gayrı nedir ki?