Emsalü'l-Kur'an
Bir nur, bir ışık içinde bulunan, sonra da ışığı elinden alınan kimsenin şaşkınlığı; devamlı karanlık içinde yol alan kimsenin şaşkınlığından daha fazladır. İkiyüzlülükleri sebebiyle Yüce Allah, münafıkların ışıklarını giderir ve onlar yaptıklarıyla kalıcı bir karanlıkta bocalarlar. Gözler, ışığa alışmışken karanlıkta kalıvermek sahibinin ne yapacağını şaşırmasına, bocalayıp kalmasına sebep olur.
Vahiy, sağanak sağanak yağan rahmet yağmurları gibidir, herkese ulaşır. Kuru ve ölü topraklar o yağmurla hayat bulurlar. Vahiy ile de ölü kalpler dirilir, ölü ruhlar can bulur. O yağmurlar herkese ulaşır ulaşmasına, ancak onlardan herkes yararlanamaz. Münafıklar da onlardandır. Zira Vahye kulak tıkayan adamlar, deve kuşu gibi kafalarını kuma sokanlardır. Karanlıklar, onların ruh halini yansıtmaktadır.
مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِي اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَكَهُمْ فِي ظُلُمَاتٍ لَا يُبْصِرُون صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَرْجِعُونَ
أَوْ كَصَيِّبٍ مِنْ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ مِنْ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ
يَكَادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ كُلَّمَا أَضَاءَ لَهُمْ مَشَوْا فِيهِ وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ قَامُوا وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
"Onlar, çevresini aydınlatmak için ateş yakan kimseye benzerler ki, Allah ışıklarını yok edince, onları karanlıklar içinde görmez bir halde bırakmıştır. Sağırdırlar, dilsizdirler, kördürler, bu yüzden doğru yola dönmezler.
Bir kısmı da karanlıklarda, gök gürlemeleri ve şimşek arasında gökten boşanan sağanağa tutulup, yıldırımlardan ölmek korkusu ile parmaklarını kulaklarına tıkayan kimseye benzer. Şimşeğin çakması neredeyse gözlerini alır; onları aydınlattıkça ışığında yürürler ve üzerlerine karanlık basınca durakalırlar. Allah dileseydi işitme ve görmelerini giderirdi. Doğrusu Allah her şeye Kadir'dir." (Bakara, 2/17-20)
Yüce Yaratıcı, insana bir kalp vermiş ve bu bir kalpte tek inancın olmasını istemiştir: "Allah insanın içine iki kalp koymamıştır." (Ahzâb, 33/4) "Mekke'de yaşayan Fihrî denilen çok akıllı bir adam vardı, duyduğu her şeyi ezberlerdi. İnsanlar onun için bunun iki kalbi/iki aklı var derlerdi. Bu kişi de benim iki kalbim/iki aklım var, onlarla Muhammed'den daha iyi görür ve bilirim diye övünürdü. Bu kişi, Bedir savaşına katılıp bozguna uğrayan müşriklerin arasında kaçarken ayakkabısının biri ayağında, diğeri elinde görülünce şöyle denildi: Şayet bu adamda iki kalp/iki akıl olsaydı bu komik duruma düşmezdi! İşte ayet bu gibi kişiler hakkında inmiş ve bir kişinin içinde hem iman hem küfrün bir araya gelemeyeceğini açıklanmıştır." (Kurtubî, Tefsîr)
Aslında insana çifter çifter verilen kulak, göz, el, ayak da birbirleriyle uyumlu çalışsınlar, aynı hedefe sahiplerini götürsünler diye bahşedilmiştir. İki göz birlikte görür, iki kulak birlikte duyar, iki el ve iki ayak aynı hedefe doğru birlikte hareket ederler. Yani insan, tek hedefe odaklanıp tek Yaratıcısını bulmak, bilmek ve O'nun olmak için yaratılmıştır. Bu gerçeği anlamayan münafıklar ise, ikili oynamayı seven, iç dünyaları başka, dış dünyaları başka, ikiyüzlü kimselerdir. Onlar, bir kısım dünyevî çıkarlar için dilleriyle inandık dedikleri halde, aslında inanmayan kimselerdir. İşte bu iki örnekte münafık tipli insanlar söz konusu edilerek Müslümanlar uyarılmıştır. Onlar gibi olmamaları için, onları tanıyıp onlardan gelebilecek zarardan korunabilmeleri için, hayatın içerisinden iki çarpıcı misalle tanımlanmışlardır. Aslında münafıklar için verilen bu farklı misaller, farklı nifak çeşitlerine de işaret etmektedir.
İlki, çevresini aydınlatmak için ateş yakan kimse. Işığa alışmışken ateşi sönüp karanlıkta kalan kimse misali. Münafıklar, dilleriyle söyledikleri tevhid sözü ile geçici bir ışığa kavuşurlar
Yazının Devamı İçin Abone Olmalısınız
