Çocuklar yaşamlarındaki yetişkinlerle kurdukları ilişkinin yansıması doğrultusunda bir kişilik geliştireceklerdir. Onlar için en önemli kişiler ise kendilerini dünyaya getiren ve yetiştiren anne babalarıdır. Bizler ebeveynler olarak çocuklarımızın nasıl bir yetişkin olmalarını istiyorsak o insan tipini ortaya çıkaracak bir anne baba tutumu içine girebilmeliyiz.

Çok hijyenik ortamda büyüyen çocukların çok çabuk mikrop kapması gibi, çocuklar hayatın zorluklarına karşı yaşlarına ve gelişimlerine uygun sorumluluklar almazlarsa bağışıklık sistemleri de gelişemeyecektir. Nasıl ki evin steril ortamında sağlıklı yaşayan çocuklar ilk topluluk içine girdiklerinde bedenen hastalanıyorlarsa, aşırı korumacı anne baba tutumu ile büyütülen çocuklar da sosyal hayatın içine adım attıklarında sosyal deneyim yetersizliğinden bocalayacaklardır.

Her anne baba çocuğunu her türlü tehlikeden korumak ve kollamak ister. Bu emanet ehli olmanın da bir gereği diyebiliriz. Fakat bazen bu koruma güdüsü ile alınan ileri derecedeki tedbirler, anne babayı aşırı korumacı boyuta getirebiliyor. Böylelikle ebeveynlerin, aman çocuğum üzülmesin, ezilmesin, yıpranmasın vb. gibi düşüncelere yönelik iyi niyetle yaptıkları tutum ve davranışlar çocuklarının gelişimine zarar verebiliyor. Şimdi “Ne yani anne baba olarak çocuklarımızı korumayalım mı?” şeklinde itirazlar yükselebilir. Tabiki, bu dünyaya gelişlerine vesile olduğumuz, yaşam serüvenlerine tanıklık ettiğimiz çocuklarımızı koruyup kollayacağız. Fakat bunu yaparken çocuğumuzu kendi uzvumuzun bir parçası gibi görerek değil. Çünkü çocukların gerek fiziksel gerekse ruhsal olarak ihmal edilmeleri kadar, tümüyle ebeveynleri tarafından işgal edilmeleri de sıkıntı oluşturacaktır. Bu yazımızda anlaşıldığı üzere sağlıksız anne baba tutumlarından “aşırı korumacı anne baba tutumuna” değineceğiz.

Çocuklar yaşamlarındaki yetişkinlerle kurdukları ilişkinin yansıması doğrultusunda bir kişilik geliştireceklerdir. Onlar için en önemli kişiler ise kendilerini dünyaya getiren ve yetiştiren anne babalarıdır. Bizler ebeveynler olarak çocuklarımızın nasıl bir yetişkin olmalarını istiyorsak o insan tipini ortaya çıkaracak bir anne baba tutumu içine girebilmeliyiz. Bazen yıllar geçtikten sonra ebeveynler kazandıkları bir bilinçlenmenin etkisiyle çocukları ile yaşadıkları ilişki ve iletişimdeki aksaklıkların bedellerinin ağır olduğunu farkederler. Ama o an, zamanı geriye döndürmek mümkün değildir. Çocuklarımıza dair fırsatlarımız varken onlara göstereceğimiz ilgi, alâka ve sağlıklı anne baba tutumlarımızla onların kişilik gelişimlerine yardımcı olabilmeliyiz.