Başkalarının derin acılarını ruhumuzda hissettiğimiz ve bu duyarlılıkla harekete geçtiğimiz oranda insan olmanın erdemine ermiş oluruz… Belki de; esas acınacak olanlar, acıya seyirci kalanlardır… Acıların üstünü örtmek değil, doğru okumak, acılı yüreklere dokunmak… Acıların bize öğreteceği çok dersler önümüzde duruyor…

Unutmamak lazım ki, insan acılarla büyür… Beden acı çektikçe, ruh arınır… Bazıları acıdan kaçar, acıyla yüzleşmeden acı çeker… Acıya katlanmayı becerdiğimiz vakit belalara karşı metanetimiz de artıverir… Acılara alıştıkça engelleri aşarız… Acı tecrübeler bizi yüce hedeflere hazırlar…

Namaz Gönüllüleri ekibi olarak yine yollarda idik… Bu defa ki adresimiz; acıların merkezi deprem bölgesindeyiz… Acılarla yorulmuş yüreklere dokunduk… Duygulandık, derin derin düşündük, farklı bir duyarlılıkla döndük…

Gördük ki, Anadolu acı dolu…

Acıyı tanımlamak değil, acıya tanıklık etmek çok farklı bir duygu…

Öyle acılar ki, bir gecede saçları ağartan bir acı…

Enkazın başında en yakınınızın sesini duyuyor, elinizi uzatıp da çekemiyorsunuz… Yüzünü göremiyorsunuz…

Anneniz, babanız, canınızın yarısı betonun altında iken beklemek dışında elinizden hiçbir şey gelmiyor…

En sevdiklerinizin cesedine bile ulaşamıyorsunuz… Ziyaret edebileceğiniz bir mezardan bile mahrumsunuz…

Cenazenize bir kefen bulduğunuz zaman seviniyorsunuz…

Bazen hayat çok ağır, oldukça acımasızdır… İşte o an, yaslanacak bir omuz, tutunacak bir dal, sığınacak bir yürek arıyorsunuz…

Zor zamanlarda insan acıyan bakışlara değil, halden anlayan yüreklere ihtiyaç duyar…

Belki acı kişiye özeldir… Ancak emin eller, selim kalpler, sadık dostlar devreye girdikçe hafifler…

Başkalarının derin acılarını ruhumuzda hissettiğimiz ve bu duyarlılıkla harekete geçtiğimiz oranda insan olmanın erdemine ermiş oluruz…

Belki de; esas acınacak olanlar, acıya seyirci kalanlardır…