Rabbimizin emirleri sınavımız olduğu gibi; yasakları da sınavımız bizim. Bu anlamda hayatın tamamı bir sınavdır insana. Allah, iki yol gösterdi kullarına. Gittiğimiz yol, ya sevap kazandırır bize ya da günah. Ya cenneti bulacağız yolun sonunda, ya da cehennemi.

Geniş anlamıyla ifade edersek: Kur’an’ı kılavuz, Rasul’ü örnek alarak emrolunduğumuz şekilde Müslümanlığımızın gereğini yerine getirmeye çalışmaktır hayatın anlamı ve yaratılış amacımız. Dünyada da, ahirette de kurtuluşun (iflah olmanın, esenliğe ermenin) başka yolu yoktur.

Kâinatta amaçsız ve boş yere yaratılmış hiçbir şey yoktur.

Göklerin, yerin ve dağların yüklenmekten çekindiği bir emaneti yüklenen insan da (Bkz. Ahzab, 33/72) amaçsız ve boş yere yaratılmadı. (Bkz. Kıyamet, 75/36; Müminun, 23/115)

Rabbimiz, insanın yaratılış amacını ve hayatın anlamını veciz bir ifadeyle Kutlu Kitap’ın da şöyle özetliyor:

“Ben insanları da, yalnız ve ancak bana ibadet (kulluk) etsinler diye yarattım.” (Zariyat, 51/56)

“İllâ” istisna edatı, yalnız ve ancak bunun için, başka hiçbir şey için değil anlamındadır. Yani bir insanın yirmi dört saati ve bütün ömrü Allah’a ibadetle (kulluk ile) geçmelidir. İnsan sadece bunun için yaratıldı. Cinlerin de yaratılış amacı bu. Meleklerin de. Esasen yerde ve göklerde bulunan bütün varlıklar, O’na ibadet (zikir, tesbih, secde) etmek için yaratıldı. Ne zamana kadar ibadet? Ölene kadar…

“Ve sana yakîn(ölüm) gelinceye kadar (ömür boyu) Rabbine ibadet (kulluk) et.” (Hicr, 15/99)

Bu ayetlerden açıkça anlaşılıyor ki: İnsanın yaratılış amacı; yalnız ve sadece Allah’a kulluktur. Yani vahiyle bildirilenlere inanmak ve gereğini yerine getirmektir. Buna iman ve salih amel de diyebiliriz. Ya da: İman ve cihad (Allah yolunda, Allah için bütün imkânlarını kullanarak ceht ve gayret) etmek…

İbadetin sadece namaz, oruç, hac ve zekâttan ibaret olduğu zannedildiği için burada bir soru akla gelebilir: “Biz, çalışmayacak mıyız? Alış – veriş yapmayacak mıyız? Yemeyecek, içmeyecek, dinlenmeyecek, uyumayacak mıyız? Evlenmeyecek, eğlenmeyecek miyiz?”

Meşru olmak şartıyla, insanın günlük rutin işleri de, yemesi, içmesi, dinlenmesi, eğlenmesi de -Allah’a itaat niyeti ve bilinciyle yapılırsa- ibadet olur ve bunlardan da sevap kazanır. Namaz, oruç, hac, zekât ise; İslam’ın (ibadetlerin) temelidir.

Rabbimizin emirleri sınavımız olduğu gibi; yasakları da sınavımız bizim. Bu anlamda hayatın tamamı bir sınavdır insana. Allah, iki yol gösterdi kullarına. Gittiğimiz yol, ya sevap kazandırır bize ya da günah. Ya cenneti bulacağız yolun sonunda, ya da cehennemi. Allah, hayatı ve ölümü; kullarını sınamak için yarattı:

“O (Allah), hanginizin daha güzel iş yapacağınızı denemek için ölümü ve hayatı yarattı.” (Mülk, 67/2)

Dünyaya gelişin ve ayrılışın; hayatın anlamı bu işte.

Yukarıya aldığımız ayetler, şu ayette ifade edilen sonuca götürüyor bizi: “De ki: Benim salâtım, nusuk’um(kurbanım, bütün itaat ve kulluğum),hayatım ve ölümüm; âlemlerin Rabbi Allah içindir. Onun ortağı yoktur. Bana böyle emrolundu.” (Enam, 6/162, 163)

İbadet bu. Bütün hayatı ve ölümü Allah’a adamak… Vahyi, rehber edinerek hayat yolculuğuna devam etmek. (İbadet konusunda daha geniş bilgi için bakınız: A. Akkoyunlu, İbadet Gerçeği)