Kitlesel ölümlere alışıyoruz, insanlık trajedisini izliyoruz, soykırımı sükûtla geçiştiriyoruz… Sonumuzdan korkuyorum… Beklenen kitlesel eylemlerimiz gerçekleşmiyor… Bu zulme ne zaman “Dur!” diyeceğiz, bilmiyorum… Ümmet olarak acılara alışmanın çözüm olmadığını biliyoruz. Buna rağmen güçlü bir çığlığımız ya da güçlü bir çağrımız yok…

Gazze’ye düşen ateş, yüreğimize düşmüyorsa, bir daha düşünelim ne hallere düştük? Kendimizi gözden geçirmenin vakti gelmedi mi? Niçin toparlanamıyoruz? Biliyorum içimiz kan ağlıyor fakat niçin hâlâ ayağa kalkamıyoruz? Duyarsız kaldığımız sorunlar bir gün ayağımıza dolanır... Bugün söndürmediğimiz ateş yarın bizi de yakar… Bugün harekete geçmiyorsak demek ki bizde de hayır yoktur…

Hamd olsun, Hamas tarih yazdı... Algılardaki “İsrail yenilmez” kompleksini kırdı… İsrail kurulduğu tarihten bugüne, bu boyutlarda bir darbeye maruz kalmadı… Artık imajı çizildi… Prestiji bozuldu… Cinnet halinde cinayetler işliyor...

Evet, Hamas muhteşem bir tarih yazdı da biz seyredenleri tarih nasıl yazacak? Dünyayı sarsan olaylar karşısında tutum ve davranışlarımızla, bakış ve yorumlarımızla tarihi kayıtlara nasıl geçeceğiz?

Onlar tarih yazarken biz ne yapıyoruz? Tepkilerimiz yetersiz, eylemlerimiz sönük, irademiz zayıf, cümlelerimiz düşük, seslerimiz kısık… Hatta tepkisiz, ilgisiz, duyarsız, uyuşuk hallere düşmek anlaşılır değil…

Acıları seyretmek ya da onlara alışmak ne acınası bir durum değil mi? Veya acıları kader bilmek ne hazin bir hâl…

Peki, bu durumu nasıl değerlendirmek lazım? Ne demek gerekir?

Acziyet mi? Korkaklık mı? Sinmişlik mi? Duyarsızlık mı? Gaflet mi? Zillet mi?

Bizim payımıza sadece acıları seyretmek mi düştü? Bu nasıl bir savrulmuşluk? Sadece üzülmek, sızlanmak, söylenmek, yıkılmak; bu mudur kardeşlik?

Acıları kanıksamak ve gereken tepkiyi vermemek daha da acı verici değil mi?

Kitlesel ölümlere alışıyoruz, insanlık trajedisini izliyoruz, soykırımı sükûtla geçiştiriyoruz… Sonumuzdan korkuyorum…