Öyleyse kul, başına hüznün ve musibetlerin sağanak sağanak yağdığı, kaçacak bir yer ve zaman bulamadığı demlerde; dua ve ibadetini artıracak… Eğer bunu başarabilirse, bu bir iman zaafı değil, bilakis imanını takviye eden acı bir ilâç gibidir. Sabrederse hem şifa bulur, hem de manen derecesi artar.

Her şeyin ve herkesin elini eteğini çekip uzaklaştığı bizi dünyanın ortasında kalbimizin içindekileriyle birlikte bıraktığı bir yeri var hayatın. Bu hayatta hüsranda olmamak için iman ve gerekliliklerine sımsıkı bağlanmak durumundayız aksi halde insani ve İslami kimliğimiz zedelenir, zedelenen kimliğimiz zaman zaman bunalımlar sonucu depresyon yaşayabilir imtihanın bir parçası da budur.

Depresyonda olmak bir açıdan gafletten kurtulmanın vesilesidir; Depresyon bir akıl ve kişilik zayıflığı da değildir. Hislerin "dünyadan" zevk alamamasıdır. Depresyondayken kendi sınırlılığımızı, acziyetimizi idrak ederiz öyle derin bir idraktir ki, depresyondan çıktıktan sonra bile bize kendimizi öğretmeye devam eder.

Mümine yakışmayan depresyona girmek değil, niye depresyona giriyorum diye isyan etmesidir. Mümin de depresyon yaşar ama onu onurla taşır, dünyanın tüm yüklerini, O'ndan gelen tüm musibetleri, dertleri, tasaları, hüzünleri, acıları onurla taşıdığı gibi. "Hüküm O'nundur," der.