Ayet, surelerden hayatın orta yerine düşen bir parçadır. O parçaları toplamak ve aktarmak biz insanların görevi ve yine o parçaları bütüne ulaştırmak da asıl hedefimizdir. Öyle ayetler var ki işte budur dediğimiz ve bizlerin kişisel eğitimimizde gelişimimizi sağlayan ayetler.

Ayetlerin gönlünü almaya geldim. Hayatın gidişatında adetleri şöyle kenara atıp ayetlerin gölgesinde soluklanmaya ve her bir ayetten nasibime düşeni paylaşmaya geldim. Ayet, surelerden hayatın orta yerine düşen bir parçadır. O parçaları toplamak ve aktarmak biz insanların görevi ve yine o parçaları bütüne ulaştırmak da asıl hedefimizdir. Öyle ayetler var ki işte budur dediğimiz ve bizlerin kişisel eğitimimizde gelişimimizi sağlayan ayetler. Her ayet bir derya... Kalp ibremizi doğru ayarlamak gerek o deryaya dalabilmek adına, hemen kalp derinliklerimizi hazır edip dalalım bir ayetin maviliğine...

''Hiç kimse kendisi için gizlenen müjde ve mutluluğu bilemez'' (Secde, 32/17)

Alim ismi şerifiyle her şeye vakıf olan, her şeyi ilmi ile bilen Allah’tır. Aciz olan, sadece verildiği kadar ve hissedebildiği kadar bilen ve gören ise insandır. O insan ki, hata eden unutan; aynı zamanda, dost olan ve yakın olan bir varlıktır. İşte Rabbimiz her bir insanı özel olarak yaratıp, "dostum" deyip her biri için katında gizlediği mutluluk ve müjde olduğunu beyan eder. Bu ayetin içerisine dalınca anlaşılıyor ki, O Rab seni her an gözetleme yerinde izleyerek görüyor ve sen onun senin için gizlediği, sana mutluluk kaynağı olabilecek bir müjdeyi bilemezsin. Öyle acizsin ki; bunun farkına varabilmek için bu ayeti gönlümüze ilka etmiştir. Bir müjde ve mutluluk var ama ne zaman bilinmez. Onun vakti de o Rahmanın katında gizli. Bize düşen; bu ayetle kol kola yaşayıp bizi gören hisseden işiten bir Rabbin varlığını hissedip, payımıza düşecek o müjdeyi beklemek. Sabır dediğimiz o zor ama bir o kadar da tatlı haslet burada devreye girer. İnsanın hak katında gizli olan hazinelerinden nasipdar olmasının sabırla mümkün olduğu öğretilir bu ayette...

Tek bir emir ama tüm Asra hakim olan bir hakikat. Bu hakikate gönlümüz alışa dururken bir ayet tutar elimizden ve der ki;

‘’Rabbin seni ne unuttu, ne de sana darıldı.." (Duha, 93/3)