Meveddet, karşılıksız ve sürekli sevgi demektir. Muhabbet, gönüldeki sevgi, meveddet onun dışarıya yansımasıdır. Rahmetten meveddet, ondan da sekînet doğar, sekînet de kalpteki huzur, iç rahatlığıdır. Bu sebeple eve mesken denilmiştir ki, o da huzur yuvası anlamına gelir.

Meveddetin katili Yahudiler, hedefledikleri noktalara varmak için, hiç bir ahlâkî sınır tanımayan her yol ve vasıtayı mubah gören sefillerdir. Yahudiler kendi hallerinde yaşamazlar. Rahat durmayı bilmezler. Kendilerini üstün ırk olarak görerek, diğer insanları sömürmeyi, onları birbirine düşürmeyi her zaman için sürdürmüşlerdir. Yahudilerin lügatinde başkasına muhabbet beslemek, meveddet yok aksine kin ve nefret vardır.

Meveddet, hayatın mayasındandır. Hayat, meveddet ve muhabbetle kaimdir. Muhabbetin ve meveddetin katilleri, hayatın katilleridir. Dünyada meveddete, sevgiye ihanet eden bir kavim varsa, hiç şüphesiz o da Yahudilerdir. Yahudiler, sevgiyi, meveddeti istismar ederek dünyaya kin ve nefreti yayan melunlardır. İman edenlere, düşmanlık besleme bakımından insanların en şiddetlileri Yahudiler ile müşriklerdir. Rabbimiz uyarıyor:

"İman edenlere karşı düşmanlık yönünden insanların en şiddetlisi olarak Yahudileri ve Allah'a ortak koşanları bulursun. Ve yine iman edenlere sevgi bakımından en yakın olarak da: Biz Hıristiyanlarız, diyenleri bulursun. Çünkü onların içlerinde keşişler ve rahipler vardır. Ve onlar büyüklük taslamazlar." (Maide, 5/82)

Gerek Yahudi ve Hıristiyan kitap ehli, gerekse bunların dışında bütün kâfir olan insanlar içinde, müminlere düşmanlık etmede en şiddetlisini -kasem olsun ki- Yahudiler ve müşrik (Allah'a eş, ortak katan)leri bulacaksın. İman sahiplerine, düşmanlığın şiddeti açısından Yahudileri müşriklerin de önünde göreceksin. Demek ki bunlar imandan, sevgiden, muhabbet ve meveddetten uzaktırlar. Bunların dünyaya hırsı hepsinden çoktur.

Yahudilerin sermayesi muhabbet ve meveddet istismarıdır. Muhabbet/hubb- Meveddet/vudd kelimeleri sevgi manasına gelir. (Bkz.Kamusu’l-muhit, Lisanu’l-Arab, ilgili maddeler) Buna göre, Kur’an’da bu iki kavramın ayrı ayrı zikredilmesinin bazı hikmetleri olabilir:

1) Bu bir tefennün sanatı olabilir. Yani, değişik sözcüklerin kullanılmasıyla ifade tarzında bir çeşni, bir çeşitlilik hedeflenmiş olabilir. Çünkü -muhatap / okuyucu için- aynı kavramın tekrarında usanç ihtimali olduğu gibi, farklı kavramların kullanılmasında ise yeni bir lezzet, bir tazelik ve bir zevk söz konusudur.